Z pewnością można stwierdzić, że projekt budynku jest odważny i wyróżnia się w otoczeniu. Widać tutaj ekscentryczny i indywidualny styl architekta. Budynek stanowi rzeźbę, które nie dopasowuje się do otoczenia, a ją celowo ignoruje. Elewacje nowego budynku wykończone są blachą cynkowo-tytanową. Uwagę zwracają dziwne okna, które przypominają zadrapania i wcięcia w ciele budynku. Okna tworzą niewytłumaczalne kierunki. Szokujące jest również wnętrze budynku. Przechodząc ze starej części do nowego budynku, nie znajdziecie nic takiego co można by było określić porządkiem i symetrią. Korytarze na przemian wznoszą się i opadają, można się poczuć zdezorientowanym. Wszystkie te rozwiązania architekt stworzył umyślnie. W piwnicy symboliczny jest układ komunikacyjny. Drogi się krzyżują. Jedna, najdłuższa symbolizuje ciągłość historii Berlina i prowadzi do schodów głównych, oraz do sal wystawowych. Druga droga prowadzi przez małą bramę do ogrodu Hoffmana i symbolizuje drogę na emigrację Żydów z Berlina. Niektóre sale są puste, nazywane są „pustkami” i nie mają publicznego dostępu- stanowią symbol pustych przestrzeni po nazistowskim terrorze.